Η χάρη του Αγίου Φανουρίου

Έλεγα σήμερα να μην ασχοληθώ με το blog, αλλά με τέτοια λαχτάρα που πέρασα είναι δυνατόν να μην μοιραστώ τις σκέψεις μου με εσένα φίλε αναγνώστη μου που κάθεσαι και αφιερώνεις τον χρόνο σου να διαβάσεις;

Κατ' αρχάς η ημέρα μου ξεκίνησε πολύ όμορφα....Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου με πολύ διάθεση και όρεξη για δουλειά ,και γενικά για κάποιο λόγο είχα μια πολύ καλή διάθεση (που να φανταστώ ο δόλιος τι θα μου συνέβαινε το βράδυ! Προφανώς δεν είχα υπολογίσει την πανσέληνο.)

Αν και, πολύ και δύσκολη δουλειά του Σαββάτου, νομίζω πως κατάφερα να τα βγάλω πέρα χωρίς προβλήματα και 'παρατράγουδα'. Έτσι αφού είδα πως η ημέρα έχει ξεκινήσει καλά, σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να βγω και το βράδυ. Πράγματι, αφού έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα για να κανονίσω παρέα, πήγα σπίτι, τσίμπησα κάτι (διότι όπως λέει και ο λαός, ''νηστικό αρκούδι δεν χορεύει'') και αφού χαλάρωσα λίγο σπίτι , ετοιμάστηκα για να βγω.

Το ραντεβού μου ήταν κατά τις 1.30 οπότε είχα και περιθώρια να πάω χαλαρά. Τελικά έφτασα 1.20 και 1.30 ήμουν ήδη στο club. Λόγω του 3ήμερου είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά αυτό εμένα δεν με πτοεί..Ίσα - ίσα που μου αρέσει κιόλας, γιατί λόγω πολλών 'επιλογών μπορείς να κάνεις από κουτσομπολιό, οφθαλμόλουτρο, φιλία έως και να βρεις το ιδανικό.(Τι ονειροπόλος που είμαι ε;)Αν και κουρασμένος προτίμησα να μην κάτσω σε κάποιο σκαμπό αλλά να παραμείνω όρθιος και να κάνω ότι χορεύω μαζί με το πλήθος που πραγματικά χτυπιόντουσαν σαν και δεν ξέρω και γω τι.(Έντάξει μου αρέσει ο χορός, αλλά δεν μου αρέσει να νιώθουν οι γύρω μου ότι είμαι στο ''So you think you can dance''.) Η ώρα πέρασε και πήγε περίπου 4. Τότε αποφάσισα να αλλάξω θέση , και να πάω πιο κοντά στο bar,αν και γινόταν πανικός!!! Εκεί λοιπόν που ήμουν αραχτός φίλοι μου,είπα και γω να αφήσω το σακάκι μου δίπλα μου σε ένα μικρό σκαμπό, γιατί με είχε κουράσει να το κρατώ τόση ώρα στα χέρια...Και τότε συνέβη το μοιραίο.... Κάποιος Harry Porter ρουμανικής καταγωγής είχε εξαφανίσει το σακάκι μπροστά από τα μάτια μου!!!!Τρελάθηκα!!!Τι να σκεφτώ; το σακάκι; Το πορτοφόλι; Τα λεφτά; Το δίπλωμα οδήγησης; Τις πιστωτικές μου κάρτες; Θόλωσα παιδιά...Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ούρλιαξα,και φώναξα στον Ρομάνο για το σακάκι!!!!Φυσικά αυτός προσποιήθηκε ότι δεν είχε ιδέα, μα όταν με είδε να ''τα παίρνω'' τότε ''θυμήθηκε'' ότι το είχε πάρει από το σκαμπό για να μπορεί να κάτσει όποιος ήθελε και να μην μένει όρθιος...(τι ευγένεια ε;) Και φυσικά μου το βρήκε αμέσως. Εγώ χάρηκα τότε (ήταν περίπου 3 δευτερόλεπτα χαράς) γιατί το σακάκι βρέθηκε, αλλά το πορτοφόλι πουθενά!!!!

Για να μην σας λέω και πολλά, τελικά μετά από συντονισμένες προσπάθειες, το πορτοφόλι βρέθηκε στις τουαλέτες στο κάδο με τα απορρίμματα, με όλες τις κάρτες κτλ, αλλά χωρίς λεφτά!!!!Ρε παιδιά αυτό που θα μου μείνει είναι ότι μέσα στο πορτοφόλι, στην θήκη με τα ψιλά υπήρχαν κάτι δίλεπτα και 2 δεκάλεπτα...Εντάξει τα 150 ευρώ το καταλαβαίνω πως είναι ένα ποσό. Και τα πήραν. Μα και τα λεπτά;Τι να πω...

Εύχομαι ειλικρινά μετά την ιστορία μου να έχουν μετανοιώσει οι κλέφτες για αυτό που έκαναν, και τότε χαλάλι τα λεφτά μου και ας περάσουν καλά. Τουλάχιστον μπορεί να πιουν κάποιο ποτήρι στην υγειά μου. Σε διαφορετική περίπτωση όμως, είμαι σίγουρος πως υπάρχει θεία δίκη, και αν δεν πάθουν κάτι κακό αυτοί, είμαι σίγουρος πως θα βρω αυτά τα χρήματα που έχασα διπλά!

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδία μου, τον Νίκο για το απίστευτο ενδιαφέρον του, και την πολύτιμη βοήθειά του, τον Αντρέα, που χωρίς αυτόν δεν θα λειτουργούσα σωστά, και το παλικάρι στις τουαλέτες, που δεν ξέρω καν το όνομά του, αλλά του οφείλω πολλά, γιατί χωρίς να με ξέρει, ενδιαφέρθηκε άμεσα για το πρόβλημα μου και έβαλε το χέρι του στα απορρίμματα τις τουαλέτας και μου βρήκε το πορτοφόλι!

Μα πάνω απ' όλα ευχαριστώ τον Άγιο Φανούριο, γιατί παιδιά ειλικρινά με το που ένιωσα ότι έχασα το πορτοφόλι, ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο, και οι σκέψεις μου και οι ελπίδες μου στράφηκαν άμεσα σε μία παράκληση προς τον Άγιο Φανούριο. Μετά από 5 λεπτά το είχα βρει το πορτοφόλι.

Τίποτα δεν θεωρώ τυχαίο τελικά. Νιώθω ότι με αυτό το μικρό κακό που έπαθα, δοκιμάστηκε η πίστη μου και ο χαρακτήρας μου...Δεν λύγισα μέσα μου, όπως ας πούμε να αρχίζω να βρίζω και να δίνω κατάρες στου κλέφτες και δεύτερο, να πιστέψω ότι υπάρχει θεία δύναμη, και ότι μπορεί να με βοηθήσει..Όσο αναφορά τα 150 ευρώ που έχασα, βρέθηκε κάποιος άνθρωπος να μου τα χαρίσει άσχετος με την ιστορία, σήμερα Κυριακή...Και κάντε τώρα τον απολογισμό Χάνω πορτοφόλι, χάνω λεφτά, και τελικά ενώ ήμουν χαμένος 100% βρέθηκα να τα έχω όλα πίσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Ε αυτό αν και ακούγεται τύχη μέσα στην ατυχία νομίζω πως δεν είναι... Αυτό είναι κάτι άλλο...

Συμπέρασμα λοιπόν ότι ''τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία'' , και κάθε πράγμα που μας συμβαίνει, γίνεται για κάποιο λόγο. Το πρόβλημα είναι να μπορούμε να ανοίγουμε τα μάτια μας, και να βλέπουμε τον αληθινό λόγο για τον οποίο συμβαίνει κάτι. Πάντα οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε έχουνε κάτι να μας πουν. Και αν μια κατάσταση κάπου ''κολλήσει' η δεν αντέχεται τότε δεν χρειάζεται να φοβόμαστε και να μένουμε εκεί (κοινός να μιζεριάζουμε).Απλά ζητάμε βοήθεια από τον θεό και αυτός κρίνει αν τον χρειαζόμαστε πραγματικά να επέμβει και πράττει ανάλογα.