Χαλαρές ημέρες

Κοντεύει να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα αφότου έγραψα εδώ. Ε, καιρός είναι να πούμε και κάτι.

Μετά το σοκ που πέρασα (βλέπε προηγούμενο post) ακολούθησε μια ήρεμη εβδομάδα...Βέβαια προφανώς δεν σας έχω ανακοινώσει πως η ηρεμία με τρομάζει! Ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαι παιδί της βαβούρας, η αλλιώς αυτό που λέμε ''νεύρο''. Τι κάνω; Μάλλον γεννήθηκα για μεγάλα πράγματα (Ιάκωβε αν το διαβάζεις αυτό, ελπίζω να μην γελάς...)

Ομολογώ ότι ο καιρός δεν με έχει βοηθήσει να πάρω τα ''επάνω μου'' αλλά δεν μπορώ να πω πως είμαι και ''down''. Το μόνο πρόβλημα μου είναι πως αυτές τις μέρες δεν κοιμάμαι εύκολα τα βράδια...Μου φαίνεται πως έχει επηρεαστεί το βιολογικό μου ρολόι. Παρόλο ταύτα, την Τετάρτη δεν μπόρεσα να κρατηθώ και το ποτό μου το ήπια μέχρι αργά. Και λέγοντας αργά εννοώ 4 σπίτι, 7.30 για ύπνο...Βλέπετε ήθελα να είμαι λίγο ''τσιτωμένος'' και ''πλακώθηκα'' στους καφέδες και στα red bull και που ύπνος μετά!!! Καλά που είχε και Παπαδάκη το πρωί και με νανούρισε λίγο το μπλα-μπλά και κοιμήθηκα Μην με ρωτήσει κανένας τι ώρα πήγα στην δουλειά γιατί θα ντροπιαστώ να του απαντήσω.(Τα τυχερά του Ελ.Επ.)
Πάντως την Τετάρτη δεν μπορώ να πω! Πέρασα όμορφα (και αν υπήρχε και μια προσδοκώμενη ανταπόκριση, θα πέρναγα πιο όμορφα, αλλά δεν πειράζει..Τσάμπα το Red bull. Γιατί φαντάζομαι ότι θα ξέρετε πως δεν δίνει μόνο φτερά....Αλλά τελικά έμεινα με τα φτερά ή καλύτερα με τα πούπουλα.

Για την σημερινή ημέρα δεν θα πω ότι ήμουν και πολύ καλά γιατί με είχε τσατίσει ο καιρός, και κάτι χαζοντεμπελίες των συνεργατών μου, αλλά εντάξει, δεν μίλησα...Ευτυχώς κατά το μεσημέρι ήρθε ο φίλος μου Μιχάλης και μου έδωσε ένα κομμάτι να ακούσω και με ανέβασε!!!Το κομμάτι δεν είναι τίποτα το φοβερό (Φανή Δρακοπούλου ήταν) αλλά δεν ξέρω οι στίχοι του με 'έφτιαξαν΄. Αυτό το:
''Απ' την ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν;
δεν σταματάει η ζωή σε μιά αγάπη,
Απ'την ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν
τέρμα τα τόσα λάθη''
Και το '' Θέλω να βρω ξανά τον εαυτό μου
το γέλιο που μου λέγαν πως μου πάει
θέλω να βάλω φρένο στον θυμό μου
θέλω να το πω και ας με πονάει.''
με έκαναν να σκεφτώ πρόσωπο που ακόμη περιτριγυρίζει στο μυαλό, αλλά είπαμε ''τέρμα τα τόσα λάθη''...''Θέλω να βρώ ξανά τον εαυτό μου''.

Τώρα θα λέτε ''καλά τι 'σκυλάς΄ είναι είναι αυτός;'' αλλά ρε παιδιά τα τραγούδια δεν έχουν σύνορα, και περιορισμούς...Είναι να σου κάνουν ''κλικ''. Πάντως για να συνέλθω λίγο από την Δρακοπούλου, αυτή την στιγμή ακούω Δήμητρα Γαλάνη - Τα γαλάζια σου γράμματα...
Αχχχχχχχχ.....αυτά τα βράδια...αλλά τι να κάνεις...
''Μια ζωή περιμένω μα δε γίνονται θάματα, μια ζωή σ' ανασταίνω στα γαλάζια σου γράμματα.''

Αυτά...
Θα τα πούμε και πάλι!Να είστε όλοι καλά!!!!!