Οι σκέψεις μου είναι σαν το νερό που κυλά , όπως και ένα ποτάμι.Συναντούν δίαφορα τοπία,πολλά εμπόδια και κάπου καταλήγουν.Καμία φορά κάποιοι προσπαθούν να τις 'μολύνουν' μα τελικά συνεχίζουν να κυλούν καθαρές μέσα στο μυαλό μου.Κάποια δείγματα απο αυτές είναι εδώ γραμμένες.Σας προσκαλώ να τις ''πιείτε'' οπως θα πίνατε ένα ποτήρι νερό.Άλλωστε νομίζω πως είναι πόσιμες...:-)

Το cd της εβδομάδας

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Ο αυθεντικός έρωτας

Είναι μέρες που θέλω να γράψω,ίσως και μήνες, αλλά η αναβολή με παρέσυρε, οι μέρες έγιναν εβδομάδες, και οι εβδομάδες μήνες...Όμως συνεχίζω να είμαι εδώ...Ναι τα καταφέρνω επιζώ...Για πόσο ακόμα? ποιος ξέρει...
Αφορμή για αυτό το post συστάθηκε από την μεγάλη αλήθεια των  τελευταίων ημερών από την αίσθηση της ανάγκης για συντροφικότητα όπου έχει αρχίσει να περιφέρεται ως σκέψη  στο μυαλό μου..Αλλά κατά βάθος φοβάμαι...Φοβάμαι μην συμβιβαστώ απλά και μόνο στην  έννοια της συντροφικότητας και παραλείψω σοβαρές παραμέτρους στα πραγματικά μου θέλω.
Ξέρεις πολύ καλά (ναι για εσένα που το διαβάζεις αυτό τώρα το λέω) ότι η συντροφικότητα ή κοινός η σχέση είναι δύσκολο θέμα. Αποτελεί συμβιβασμούς και υποχωρήσεις..Συμβιβασμούς στην ομορφιά, στο ύψος, στο χρώμα των ματιών, τα μαλλιά, το σωματικό βάρος...Υποχωρήσεις στα ελαττώματα, στις συνήθειες..Και φυσικά ο βασικός παρανομαστής στο 99% των υποχωρήσεων είναι: τα λεφτά (που τελικά δεν υπάρχουν)...(λεφτά σήμερα λέγετε ότι είναι και το να έχεις απλά μια δουλειά...)
Πόσο όμως αξίζει να συμβιβαστείς?...Πόσο όμως αξίζει να υποχωρήσεις?

Όχι, αρνούμαι!Αρνούμαι να συμβιβαστώ με το οτιδήποτε!δεν το θέλω!!!
Αυτό που θέλω είναι ο πραγματικός έρωτας!!!Αυτό που θα με κάνει να κοιτώ στα μάτια του αυθεντικού έρωτα μου και να κάνει τα δικά μου να υγραίνονται (όπως άκουσα και σε μία θεατρική παράσταση πρόσφατα και σιωπηλά επικρότησα μέσα μου).Αυτό που θα μου κάνει να χτυπάει την καρδιά, και να μουδιάζει το σώμα μου!
Αρνούμαι να περάσω τον έρωτα από φίλτρα συμβιβασμού και υποχωρήσεων βιάζοντας την αυθεντικότητα του έρωτα που μπορώ να νιώσω έντονα και να μοιραστώ με έναν άνθρωπο!
Η έτσι θα έρθει η να μην έρθει ποτέ!

 Ξέρω ότι θα παλέψω πολύ με την μοναξιά μου, αλλά ότι και αν φέρουν τα χρόνια,το σίγουρο είναι ότι θα το έχω παλέψει...Δεν θα έχω ''παραδοθεί'' απλά και μόνο προστατεύοντας τον φόβο της μοναξιάς , σε ένα μικρό κουτάκι που ανά πάσα στιγμή θα κινδυνεύει να ανοίξει.Γιατί αν ερωτευθείς αυθεντικά & πραγματικά, και να  χάσεις αυτό που έχεις, μένεις για πάντα ερωτευμένος!

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Μελαγχολώ..

''Δυνατό'' θα περιέγραφα το Σαββατοκύριακο...Ο έρωτας που σιγά σιγά νιώθω να με καλύπτει με την σκιά του συνεχίζει να με μαγεύει...Το πρώτο κακό δεν ξέρω αν είναι μαύρη η λευκή αυτή η μαγεία, και το δεύτερο κακό είναι ότι μάλλον μαγεύει μόνο εμένα...
Λίγο πριν έφυγε από το σπίτι και αισθάνομαι ήδη άδειος...Δεν λέω 2,5 ώρες με παθιάρικα φιλιά (τα χείλη μου είναι μουδιασμένα) δεν είναι άσχημα, ιδίως όταν αυτό καταλήγει στην κρεβατοκάμαρα με ανοιχτό το φως και αγκαλιές που ήταν τόσο σφιχτές που τα χέρια μου νιώθω ότι είναι λίγο κουρασμένα... Η κατάληξη αναμενόμενη φυσικά αλλά από πλευράς μου τόσο δυνατή συναισθηματικά!!!Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ότι κάνεις έρωτα και όχι απλό σεξ,αλλά είναι πολύ άσχημο να νιώθεις ή να πιστεύεις οτι κάνεις μόνο εσύ έρωτα...Ειλικρινά δεν ξέρω να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση που κατ'επιλογή μου βρέθηκα... Η ηλικιακή μας διαφορά είναι 10 χρόνια, αλλά η διαφορά στην ερωτική μας επικοινωνία όταν είμαστε γυμνοί πιάνει τα άκρα! Νιώθω απίστευτη ερωτική έλξη, αλλά τα δείγματα  μάλλον δείχνουν ότι αυτό δεν είναι αμοιβαίο...Θέλω να δώσω τόσα πολλά αλλά δεν υπάρχει ανταπόκριση...Η μελαγχολία λοιπόν έρχεται και σκιάζει όλα αυτά και το δραματικό είναι ότι δεν θέλω να σταματήσω (χώρια που δεν ξέρω τι πρέπει, τι δεν πρέπει...)
Έχω αποφασίσει να δω την κατάσταση λίγο πιο ανοιχτά και για πρώτη φορά στην ζωή μου να μην είμαι πιστός (και δεν εννοώ μόνο σεξουαλικά) ώστε να μπορώ να σκέφτομαι μια πιο καθαρό μυαλό χωρίς να επηρεάζομαι απο τις σαρκικές μου επιθυμίες...Απόψε που θα βγω ελπίζω να είναι μια καλή ευκαιρία να προπονηθώ και να το κάνω και πράξη.. ¨ Ίδωμεν... (γενικά)

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Αχ να ξαναγεννιόμουν...

Και πάλι αργά...3.08 και μετά από την τρέλα που έκανα να φύγω τόσο αργά από Αθήνα κατάφερα να φτάσω στην Πάτρα. Απόψε αισθάνομαι πολύ όμορφα...Αφορμή στάθηκε η υπέροχη παρουσία που είχα μαζί μου λίγες ώρες πριν...Ναι δεν ξέρω που να τα πω και τα γράφω εδώ για να τα μοιράζομαι μαζί σας (για όσους τα διαβάζουν) Δεν θέλω να λέω πολλά και κυρίως δεν θέλω να σκέφτομαι περισσότερα για αυτό το θέμα, γιατί τελικά κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι ''επικίνδυνοι'' ή να γίνουν άθελα τους για τους άλλους και στην προκειμένη περίπτωση για εμένα.
Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να προκαταβάλλω καταστάσεις, όμως εγώ όταν αγκαλιάζω και αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπά δυνατά σίγουρα δεν είναι από αρρυθμίες της καρδιάς αλλά από σκιρτήματα λόγω έντονων συναισθημάτων...Και καλά θα μου πεις, τόσο γρήγορα εσύ ένιωσες ''θέμα''; Ε ναι θα απαντήσω...Γιατί υπάρχει και ο έρωτας με την πρώτη ματιά μου λένε...Φυσικά δεν τολμώ να εξωτερικεύσω τέτοια συναισθήματα, γιατί θα με πάρουν με τις πέτρες όμως εδώ στο εξομολογητήριο μου με τίτλο ''οι σκέψεις μου'' έχω δικαίωμα να τα λέω. Θέλω πολύ να ξανασυναντηθούμε, να κρατήσω το χέρι, να κοιτώ τα μάτια και να ακουμπάμε τα χείλη μας..και ας μη γίνει κάτι παραπάνω..Μου αρέσει τόσο πολύ...
Δεν ξέρω που θα μπορούσε να βγει αυτή η γνωριμία..Μπορεί στο τίποτα, μπορεί στο κάτι, μπορεί στα πάντα.Όπως και να γίνει όμως θα πώ ''άξιζε'' (που λέει και μιά μπαλάντα του Ν.Καρβέλα) γιατί πολύ απλά μου ξύπνησε πανέμορφες συναισθήματα απο μέσα μου.
Θα κλείσω απλά με το τίτλο του post μου.
Αχ να ξαναγεννιόμουν..Το έχω τόσο ανάγκη!

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Ένα περίεργο 24ωρο

 Βράδυ λοιπόν απόψε..έξω δεν ακούγεται τίποτα...Νεκρική σιωπή..Μου αρέσει όμως...Ώρα λοιπόν για ένα απολογισμό του τελευταίου 24ωρου..Σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι...Μα πως είναι δυνατόν λέω μέσα σε 24 ώρες να έχω τόσα πάνω κάτω μέσα μου..
Το χθες ξεκίνησε με μια τυφλή γνωριμία...Η αίσθηση της χαράς αλλά και της ελπίδας του ''λες?'' ζωντάνεψε μέσα μου..Για λίγο κράτησε όμως..Έπειτα αφέθηκα στις ανάγκες της σάρκας μου και αφού η καρδιά και το πνεύμα μου δεν ενέκρινε την παρουσία, παρέδωσε το ''θυραμά''  στην σάρκα για να το απολαύσει εκείνη..Και ναι νομίζω ότι το απόλαυσε αλλά βαθμός συναισθήματος μηδέν...Ξημέρωσε η σημερινή μέρα..Το πνεύμα ήθελε να μείνει μόνο του αλλά το ''θύραμα΄' που είχε απολαύσει η σάρκα το προηγούμενο βράδυ ήταν ακόμη εδώ...Ένιωθα απίστευτα άβολα για μια παρουσία που πριν λίγες ώρες ήλπιζα ότι θα μπορούσε να είναι η μελλοντική μου συναισθηματική επένδυση, μα τελικά το βράδυ που πέρασε και η χημεία, είχε αποδείξει το αντίθετο...Η αίσθηση μου αν είχε χρώμα και οσμή θα ήταν σκούρο και βρώμικη...Η ευγένεια μου όμως φυσικά δεν έδειξε πότε κάτι από όλα αυτά που σκεφτόμουν...Είχα ξυπνήσει πρώτος έπινα τον καφέ μου και έλεγα...''και τι έγινε?απλά ξόδεψες μερικά € για ένα ποτό που ήπιες και αντίστοιχα κέρασες, χάλασες και δυο ''σκουφάκια'' που ''κοιμόντουσαν'' περίπου κάνα 2μηνο στο συρτάρι με τα εσώρουχα αλλά το αποτέλεσμα μηδέν''...
Η ώρα  πέρασε, και ευτυχώς το ''θύραμα'' αποφάσισε να φύγει (τι ανακούφιση Θεέ μου).Έμεινα πάλι μόνος, συνδεδεμένος με 1-2 ''κρεοπωλεία'' του ίντερνετ για να ψάχνω για άλλη μια φορά το κάτι διαφορετικό. Το ''κρεοπωλείο'' όμως απόψε ''ειχε κέφια'' και για κάποιο λόγο η ελπίδα ξαναζωντάνεψε!!!(Ξέρω βέβαια ότι στατιστικά στα ίδια θα ''πέσω'' αλλά ο λαός λέει ότι ελπίδα πεθαίνει τελευταία..)Αποτέλεσμα όμως αισιοδοξία!
Η ώρα πέρασε κόντευε 00.45 και εγώ ντυμένος και καθαρός περίμενα το φίλο μου για να βγούμε σε ένα ποτό...Μαζί μου θα έπαιρνα και όλη μου την αισιοδοξία από το νετ, και πράγματι έτσι έγινε. Μπήκα στο bar, και το μάτι μου επικεντρώθηκε σε μια πολύ ωραία παρουσία...Έβαλα στόχο να πλησιάσω, σκέφτηκα και το τρόπο- αφορμή για να μιλήσω, και ναι το έκανα! Η αισιοδοξία μου χτύπαγε κόκκινο!!!Κατάφερα να μάθω την ηλικία, και το όνομα..αλλά παρόλο το μίνι διάλογο και την καλή ανταπόκριση που φαινόταν ότι είχα, σε λίγα λεπτά αποφάσισε η όμορφη παρουσία αποφάσισε να μετακινηθεί από την περιοχή μου για κάποιο λόγο..Εκεί κατάλαβα ότι το παιχνίδι μάλλον το είχα χάσει..Και φυσικά το να πάρω την απόφαση να γινόμουν ακόμη πιο ''επιθετικός'' δεν ήταν στα σχέδια μου...Άλλωστε θυμίζω ότι ποτέ δεν ''επαιζα'' επιθετικός αλλά αμυντικός..¨αρα ήδη είχα κάνει μεγάαααλο βήμα.Και κει λοιπόν έμεινε...Αποτέλεσμα; απαισιοδοξία....
Αν μπορούσα να κάνω μια στατιστική γραμμή χρόνου-αισιοδοξίας, θα έμοιαζε σαν και αυτή των μετοχών στο χρηματιστήριο...Και όχι από μια απλή μέρα..Αλλά σαν εκείνες του '99 με το κραχ και την μεγάλη πτώση...
Σε λιγάκι θα ξαπλώσω και αύριο μια άλλη μέρα ξεκινά... άραγε με τις ψυχολογικές διακυμάνσεις μου μέσα σε ένα 24ωρο, τι θα μπορούσα να περιμένω από την αυριανή;
Τελικά σε ένα καταλήγω..Χρειάζομαι επειγόντως σταθερότητα...Μόνο έτσι θα ηρεμήσω..Μόνο έτσι θα λειτουργήσω...
Τα σέβη μου..

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Πως θα γίνω η εξαίρεση??


Είναι βράδυ..Αρκετά αργά και για άλλη μια νύχτα βρίσκομαι ξύπνιος...Αφορμή είναι η μελαγχολία που με έχει πιάσει σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Θα μου πείτε ''Ο μόνος είσαι?'' Και όμως όσο και να ακούγετε περίεργο και εγωιστικό εγώ νιώθω ότι είμαι ο μόνος.
Για όσους με ξέρουν λίγο γνωρίζουν ποιος είμαι και τι κάνω...Αλλά κανένας δεν ξέρει τι νιώθω και τι μάχες δίνω μέσα μου προκειμένου να ''επιβιώνει'' το πνεύμα μου σε όλο αυτό που υπάρχει γύρω μου..Μια πολύ ''ψαγμένη'' ψυχή μου υπενθυμίζει πολλές φορές πως ''δεν είναι προτέρημα ένας άνθρωπος να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω του στο 100% και να έχει το ''χάρισμα΄΄ να μπορεί να κάνει και προβλέψεις γύρω από αυτά και την ζωή του γιατί το μόνο που καταφέρνει είναι να φθείρεται γρηγορότερα...'' Και εγώ λοιπόν φίλοι μου έτσι νιώθω...ότι φθείρομαι γρηγορότερα τελικά...
Έχω αρχίσει να πλησιάζω τα 30 και το μόνο που νιώθω ότι έχω καταφέρει είναι απλά μια καλλιέργεια στο πνεύμα μου που συνεπάγεται με ωριμότητα...Και?τι σημαίνει αυτό?τίποτα..Γιατί την πραγματική ανάγκη που έχω και εγώ όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι παραμένει κενή η ανάγκη για μια πραγματική επικοινωνία με τον άνθρωπό μου δεν υπάρχει. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ''ο άνθρωπός μου''.Και το χειρότερο απ όλα είναι πως βλέποντας του τι συμβαίνει αλλά και τι υπάρχει γύρω μου με κάνει να απογοητεύομαι πολύ περισσότερο ως Αλέξανδρος. Κάποιοι καταφέρνουν να γλιτώνουν από όλα αυτά είτε με εφήμερες σχέσεις είτε με πολύ συχνά σεξ πετώντας μελάνι στην πραγματική εικόνα που έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους. Προσωπικά, καλώς ή κακός ενώ δοκίμασα δεν κατάφερα ποτέ να πετάξω μελάνη στον ''καθρέφτη΄΄ μου για να μην βλέπω...και τελικά η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω αν όλο αυτό είναι καλό..άλλοι βλέπω κοιτούν να συμβιβαστούν προκειμένου να κάνουν οικογένεια και να μείνουν στην ψευδαίσθηση ότι είναι ευχαριστημένοι με την ζωή τους..(Αυτό και αν είναι μελάνη στον ''καθρέφτη μας'')..Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι εξαιρέσεις...και εδώ τίθεται ο μεγάλος προβληματισμός.Πως θα γίνω η εξαίρεση??
Ξέρω τι θέλω, ξέρω ποιος είμαι, και ξέρω που πατάω...Και πιο συγκεκριμένα με λένε Αλέξανδρο, λέω ότι είμαι καλά, θέλω σωματική και πνευματική υγεία, βρίσκομαι πάνω σε χαρτιά τσαλακωμένα που δεν έχουν αξία, και μέσα σε όλο αυτό εγώ θέλω να αποτελέσω την εξαίρεση να ερωτευτώ με όλο μου το είμαι και να αντλήσω δύναμη για να αντιμετωπίσω τις κοινές χαζές δυσκολίες τις ζωής. Έχει κανείς την λύση σε όλο αυτό?Πιστεύω κανείς..Γιατί δεν φτάνουν μόνο τα θέλω και τα μπορώ, γιατί κάτω από όλα αυτά μπαίνει και ο παρανομαστής. Και ο παρανομαστής (για να το δούμε και λίγο μαθηματικά είναι κάτω της μονάδος με αποτέλεσμα να διαιρεί και σχεδόν να εκμηδενίζει τα θέλω μου...
Τελική σκέψη? Τι θα κάνω τελικά??ο χρόνος δυστυχώς περνά και το μόνο που νιώθω είναι απλά να μεγαλώνει μια τρύπα. Αυτή στον νερό...Καληνύχτα σας...