Η φιλία

Πόσο σημαντικό είναι να έχει κάποιος φίλους. Δυστυχώς όμως σήμερα όπως και όλες οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες...Τι σημαίνει φιλία τελικά;Τι είναι αυτό που μας δένει με τον άλλον και μας κάνει να λέμε 'ο φίλος μου'';



Η φιλία για εμένα είναι η σημαντικότερη σχέση ενός ανθρώπου. Καμία άλλη σχέση δεν μπορεί να συγκριθεί με την φιλική. Η μητρική σχέση είναι μία σχέση που ξεκινά από βιολογικούς παράγοντες. Η πατρική λόγω της οικογένειας, το ίδιο και η αδελφική. Η ερωτική κρύβει δύο πτυχές. Μία φιλική και μία που καθορίζετε και αυτή από βιολογικούς παράγοντες πολλές φορές. Η φιλική σχέση δεν δέχεται συμβιβασμούς. Ένας φίλος είναι προέκταση του εαυτού μας και του εγώ μας. Αυτά δεν συμβιβάζονται. Αν συμβαίνει αυτό τότε κάτι δεν πάει καλά με την προσωπικότητα μας. Πρέπει να στηρίζουμε τις απόψεις άρα και τους φίλους μας. Φυσικά και στα εύκολα και στα δύσκολα...Οι περισσότερες ''φιλίες'' σήμερα κρύβουν συμβιβασμό. Δεν έχουν αυθεντικότητα και κατ' επέκταση δεν είναι αληθινές φιλίες. Δυστυχώς το ίδιο γίνεται και στις ερωτικές(αφού όπως γράφω και πιο πάνω, οι ερωτικές έχουν φιλικές πτυχές)

Είναι δύσκολο σήμερα να ΄χτίσεις' μια αληθινή φιλία, που να δίνεις χωρίς να ζητάς. Να προσφέρεις τον εαυτό σου στον άλλον χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα Και φυσικά όλα αυτά φαίνονται στα δύσκολα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές φιλίες θρυμματίστηκαν σε δύσκολες στιγμές. Τους φίλους πρέπει να τους διαλέγουμε προσεχτικά Υπάρχουν φιλαράκια, φίλοι και ΦΊΛΟΙ Προσωπικά νιώθω πολύ χαρούμενος που δίπλα μου ξέρω τι έχω. Φιλαράκια δεν έχω πολλά και χαίρομαι. Φίλους πάρα πολλούς. Αλλά ΦΊΛΟΥΣ έχω πολύ λίγους και νιώθω πολύ τυχερός για αυτό. Θα μου πείτε τώρα, 'μα με λίγους φίλους και αισθάνεσαι τυχερός;' Ναι, αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί οι πολλοί είναι η ποσότητα, οι λίγοι είναι η ποιότητα! Και στην ζωή μας αυτό μετράει εκλεκτισμός σε όλους του τομείς. Υλικών και μη.

Χαλαρές ημέρες

Κοντεύει να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα αφότου έγραψα εδώ. Ε, καιρός είναι να πούμε και κάτι.

Μετά το σοκ που πέρασα (βλέπε προηγούμενο post) ακολούθησε μια ήρεμη εβδομάδα...Βέβαια προφανώς δεν σας έχω ανακοινώσει πως η ηρεμία με τρομάζει! Ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαι παιδί της βαβούρας, η αλλιώς αυτό που λέμε ''νεύρο''. Τι κάνω; Μάλλον γεννήθηκα για μεγάλα πράγματα (Ιάκωβε αν το διαβάζεις αυτό, ελπίζω να μην γελάς...)

Ομολογώ ότι ο καιρός δεν με έχει βοηθήσει να πάρω τα ''επάνω μου'' αλλά δεν μπορώ να πω πως είμαι και ''down''. Το μόνο πρόβλημα μου είναι πως αυτές τις μέρες δεν κοιμάμαι εύκολα τα βράδια...Μου φαίνεται πως έχει επηρεαστεί το βιολογικό μου ρολόι. Παρόλο ταύτα, την Τετάρτη δεν μπόρεσα να κρατηθώ και το ποτό μου το ήπια μέχρι αργά. Και λέγοντας αργά εννοώ 4 σπίτι, 7.30 για ύπνο...Βλέπετε ήθελα να είμαι λίγο ''τσιτωμένος'' και ''πλακώθηκα'' στους καφέδες και στα red bull και που ύπνος μετά!!! Καλά που είχε και Παπαδάκη το πρωί και με νανούρισε λίγο το μπλα-μπλά και κοιμήθηκα Μην με ρωτήσει κανένας τι ώρα πήγα στην δουλειά γιατί θα ντροπιαστώ να του απαντήσω.(Τα τυχερά του Ελ.Επ.)
Πάντως την Τετάρτη δεν μπορώ να πω! Πέρασα όμορφα (και αν υπήρχε και μια προσδοκώμενη ανταπόκριση, θα πέρναγα πιο όμορφα, αλλά δεν πειράζει..Τσάμπα το Red bull. Γιατί φαντάζομαι ότι θα ξέρετε πως δεν δίνει μόνο φτερά....Αλλά τελικά έμεινα με τα φτερά ή καλύτερα με τα πούπουλα.

Για την σημερινή ημέρα δεν θα πω ότι ήμουν και πολύ καλά γιατί με είχε τσατίσει ο καιρός, και κάτι χαζοντεμπελίες των συνεργατών μου, αλλά εντάξει, δεν μίλησα...Ευτυχώς κατά το μεσημέρι ήρθε ο φίλος μου Μιχάλης και μου έδωσε ένα κομμάτι να ακούσω και με ανέβασε!!!Το κομμάτι δεν είναι τίποτα το φοβερό (Φανή Δρακοπούλου ήταν) αλλά δεν ξέρω οι στίχοι του με 'έφτιαξαν΄. Αυτό το:
''Απ' την ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν;
δεν σταματάει η ζωή σε μιά αγάπη,
Απ'την ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν
τέρμα τα τόσα λάθη''
Και το '' Θέλω να βρω ξανά τον εαυτό μου
το γέλιο που μου λέγαν πως μου πάει
θέλω να βάλω φρένο στον θυμό μου
θέλω να το πω και ας με πονάει.''
με έκαναν να σκεφτώ πρόσωπο που ακόμη περιτριγυρίζει στο μυαλό, αλλά είπαμε ''τέρμα τα τόσα λάθη''...''Θέλω να βρώ ξανά τον εαυτό μου''.

Τώρα θα λέτε ''καλά τι 'σκυλάς΄ είναι είναι αυτός;'' αλλά ρε παιδιά τα τραγούδια δεν έχουν σύνορα, και περιορισμούς...Είναι να σου κάνουν ''κλικ''. Πάντως για να συνέλθω λίγο από την Δρακοπούλου, αυτή την στιγμή ακούω Δήμητρα Γαλάνη - Τα γαλάζια σου γράμματα...
Αχχχχχχχχ.....αυτά τα βράδια...αλλά τι να κάνεις...
''Μια ζωή περιμένω μα δε γίνονται θάματα, μια ζωή σ' ανασταίνω στα γαλάζια σου γράμματα.''

Αυτά...
Θα τα πούμε και πάλι!Να είστε όλοι καλά!!!!!

Η χάρη του Αγίου Φανουρίου

Έλεγα σήμερα να μην ασχοληθώ με το blog, αλλά με τέτοια λαχτάρα που πέρασα είναι δυνατόν να μην μοιραστώ τις σκέψεις μου με εσένα φίλε αναγνώστη μου που κάθεσαι και αφιερώνεις τον χρόνο σου να διαβάσεις;

Κατ' αρχάς η ημέρα μου ξεκίνησε πολύ όμορφα....Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου με πολύ διάθεση και όρεξη για δουλειά ,και γενικά για κάποιο λόγο είχα μια πολύ καλή διάθεση (που να φανταστώ ο δόλιος τι θα μου συνέβαινε το βράδυ! Προφανώς δεν είχα υπολογίσει την πανσέληνο.)

Αν και, πολύ και δύσκολη δουλειά του Σαββάτου, νομίζω πως κατάφερα να τα βγάλω πέρα χωρίς προβλήματα και 'παρατράγουδα'. Έτσι αφού είδα πως η ημέρα έχει ξεκινήσει καλά, σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να βγω και το βράδυ. Πράγματι, αφού έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα για να κανονίσω παρέα, πήγα σπίτι, τσίμπησα κάτι (διότι όπως λέει και ο λαός, ''νηστικό αρκούδι δεν χορεύει'') και αφού χαλάρωσα λίγο σπίτι , ετοιμάστηκα για να βγω.

Το ραντεβού μου ήταν κατά τις 1.30 οπότε είχα και περιθώρια να πάω χαλαρά. Τελικά έφτασα 1.20 και 1.30 ήμουν ήδη στο club. Λόγω του 3ήμερου είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά αυτό εμένα δεν με πτοεί..Ίσα - ίσα που μου αρέσει κιόλας, γιατί λόγω πολλών 'επιλογών μπορείς να κάνεις από κουτσομπολιό, οφθαλμόλουτρο, φιλία έως και να βρεις το ιδανικό.(Τι ονειροπόλος που είμαι ε;)Αν και κουρασμένος προτίμησα να μην κάτσω σε κάποιο σκαμπό αλλά να παραμείνω όρθιος και να κάνω ότι χορεύω μαζί με το πλήθος που πραγματικά χτυπιόντουσαν σαν και δεν ξέρω και γω τι.(Έντάξει μου αρέσει ο χορός, αλλά δεν μου αρέσει να νιώθουν οι γύρω μου ότι είμαι στο ''So you think you can dance''.) Η ώρα πέρασε και πήγε περίπου 4. Τότε αποφάσισα να αλλάξω θέση , και να πάω πιο κοντά στο bar,αν και γινόταν πανικός!!! Εκεί λοιπόν που ήμουν αραχτός φίλοι μου,είπα και γω να αφήσω το σακάκι μου δίπλα μου σε ένα μικρό σκαμπό, γιατί με είχε κουράσει να το κρατώ τόση ώρα στα χέρια...Και τότε συνέβη το μοιραίο.... Κάποιος Harry Porter ρουμανικής καταγωγής είχε εξαφανίσει το σακάκι μπροστά από τα μάτια μου!!!!Τρελάθηκα!!!Τι να σκεφτώ; το σακάκι; Το πορτοφόλι; Τα λεφτά; Το δίπλωμα οδήγησης; Τις πιστωτικές μου κάρτες; Θόλωσα παιδιά...Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ούρλιαξα,και φώναξα στον Ρομάνο για το σακάκι!!!!Φυσικά αυτός προσποιήθηκε ότι δεν είχε ιδέα, μα όταν με είδε να ''τα παίρνω'' τότε ''θυμήθηκε'' ότι το είχε πάρει από το σκαμπό για να μπορεί να κάτσει όποιος ήθελε και να μην μένει όρθιος...(τι ευγένεια ε;) Και φυσικά μου το βρήκε αμέσως. Εγώ χάρηκα τότε (ήταν περίπου 3 δευτερόλεπτα χαράς) γιατί το σακάκι βρέθηκε, αλλά το πορτοφόλι πουθενά!!!!

Για να μην σας λέω και πολλά, τελικά μετά από συντονισμένες προσπάθειες, το πορτοφόλι βρέθηκε στις τουαλέτες στο κάδο με τα απορρίμματα, με όλες τις κάρτες κτλ, αλλά χωρίς λεφτά!!!!Ρε παιδιά αυτό που θα μου μείνει είναι ότι μέσα στο πορτοφόλι, στην θήκη με τα ψιλά υπήρχαν κάτι δίλεπτα και 2 δεκάλεπτα...Εντάξει τα 150 ευρώ το καταλαβαίνω πως είναι ένα ποσό. Και τα πήραν. Μα και τα λεπτά;Τι να πω...

Εύχομαι ειλικρινά μετά την ιστορία μου να έχουν μετανοιώσει οι κλέφτες για αυτό που έκαναν, και τότε χαλάλι τα λεφτά μου και ας περάσουν καλά. Τουλάχιστον μπορεί να πιουν κάποιο ποτήρι στην υγειά μου. Σε διαφορετική περίπτωση όμως, είμαι σίγουρος πως υπάρχει θεία δίκη, και αν δεν πάθουν κάτι κακό αυτοί, είμαι σίγουρος πως θα βρω αυτά τα χρήματα που έχασα διπλά!

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδία μου, τον Νίκο για το απίστευτο ενδιαφέρον του, και την πολύτιμη βοήθειά του, τον Αντρέα, που χωρίς αυτόν δεν θα λειτουργούσα σωστά, και το παλικάρι στις τουαλέτες, που δεν ξέρω καν το όνομά του, αλλά του οφείλω πολλά, γιατί χωρίς να με ξέρει, ενδιαφέρθηκε άμεσα για το πρόβλημα μου και έβαλε το χέρι του στα απορρίμματα τις τουαλέτας και μου βρήκε το πορτοφόλι!

Μα πάνω απ' όλα ευχαριστώ τον Άγιο Φανούριο, γιατί παιδιά ειλικρινά με το που ένιωσα ότι έχασα το πορτοφόλι, ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο, και οι σκέψεις μου και οι ελπίδες μου στράφηκαν άμεσα σε μία παράκληση προς τον Άγιο Φανούριο. Μετά από 5 λεπτά το είχα βρει το πορτοφόλι.

Τίποτα δεν θεωρώ τυχαίο τελικά. Νιώθω ότι με αυτό το μικρό κακό που έπαθα, δοκιμάστηκε η πίστη μου και ο χαρακτήρας μου...Δεν λύγισα μέσα μου, όπως ας πούμε να αρχίζω να βρίζω και να δίνω κατάρες στου κλέφτες και δεύτερο, να πιστέψω ότι υπάρχει θεία δύναμη, και ότι μπορεί να με βοηθήσει..Όσο αναφορά τα 150 ευρώ που έχασα, βρέθηκε κάποιος άνθρωπος να μου τα χαρίσει άσχετος με την ιστορία, σήμερα Κυριακή...Και κάντε τώρα τον απολογισμό Χάνω πορτοφόλι, χάνω λεφτά, και τελικά ενώ ήμουν χαμένος 100% βρέθηκα να τα έχω όλα πίσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Ε αυτό αν και ακούγεται τύχη μέσα στην ατυχία νομίζω πως δεν είναι... Αυτό είναι κάτι άλλο...

Συμπέρασμα λοιπόν ότι ''τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία'' , και κάθε πράγμα που μας συμβαίνει, γίνεται για κάποιο λόγο. Το πρόβλημα είναι να μπορούμε να ανοίγουμε τα μάτια μας, και να βλέπουμε τον αληθινό λόγο για τον οποίο συμβαίνει κάτι. Πάντα οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε έχουνε κάτι να μας πουν. Και αν μια κατάσταση κάπου ''κολλήσει' η δεν αντέχεται τότε δεν χρειάζεται να φοβόμαστε και να μένουμε εκεί (κοινός να μιζεριάζουμε).Απλά ζητάμε βοήθεια από τον θεό και αυτός κρίνει αν τον χρειαζόμαστε πραγματικά να επέμβει και πράττει ανάλογα.

Μια Πέμπτη με πολλά ''χρώματα''...

Πέμπτη σήμερα...Ο καιρός σαν να μας χαμογελά γλυκά, και εμείς από κάτω του παίρνουμε βαθιές ανάσες κλείνοντας τα μάτια, και ξεκινάμε να κάνουμε όνειρα για το καλοκαίρι...

Η μέρα μου ξεκίνησε λίγο περίεργα σήμερα,ίσως γιατί ένα ψιλό κρυοματάκι με περιτριγυρίζει..Πήγα στη δουλειά αλλά σήμερα ήταν χαλαρά.(άσπρο χρώμα εδώ)

Κατά την διάρκεια της μέρας, σκεφτόμουν μια πρόσφατη συνάντηση μου που για μια ακόμη φορά με έβαλε σε πειρασμό....Εγώ όμως 'κρατώ τιμόνι' (να δω για πόσο ακόμα) που από την μία το έπαιζα ''βαρύ πεπόνι'' σε ότι έβλεπα και άκουγα και από την άλλη μέσα μου έλιωνα....Τι να κάνω φίλε αναγνώστη; Είμαι ερωτιάρης... (μπλε χρώμα εδώ)

Από την άλλη ένιωθα άσχημα για κάποιον φίλο γιατί μου ερχόντουσαν στο μυαλό κουβέντες και γεγονότα πού έχω μοιραστεί μαζί του που με εκνεύριζαν αλλά και με στεναχωρούσαν...Πως γίνεται ρε παιδιά να ξενερώνει κάποιος τόσο πολύ με κάποιον μέσα σε 2 μέρες;...Και το χειρότερο είναι ότι νιώθω πως με αηδιάζει ακούγοντας στον τηλέφωνο ηλίθιες ατάκες και κουτές σπόντες για αυτά που έχω κάνει,κάνω, είπα και συνεχίζω να υποστηρίζω γιατί βγαίνουν από μένα...Αξίζει μια τέτοια φιλία τελικά;Μήπως όχι και τα μάζεψα τόσο καιρό και τώρα ξέσπασα; (μαύρο χρώμα εδώ)

Και έρχομαι τώρα στο κόκκινο χρώμα...Το χρώμα του πάθους, του έρωτα, της αγάπης...Εδώ δεν θα πω πολλά όμως (προσωπικά δεδομένα αναγνώστη μου, καταλαβαίνεις...)
Απλά θα σταθώ στο γεγονός ότι ''είναι πολύ γλυκό να σ' αγαπούν, και να σου το λένε...''
Πώς θα σας φαινόταν όταν κάποιος/α θα σε φώναζε να σου πει κάτι προσωπικά, θα πήγαινες λίγο πιο απομονωμένα από τον κόσμο, θα σε κοίταζε στα μάτια, θα άνοιγε το πορτοφόλι του/της και θα σου έδειχνε μια παλιά σου φωτογραφία και θα σου έλεγε ΄σ' αγαπώ πολύ μωρό μου!' και να εξαφανιζόταν. ...Προσωπικά έλιωσα....Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Έπειτα από περίπου μισή ώρα, να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσεις και το πρόστυχο γλυκόλογο, ''Σήμερα είσαι πολύ καύλας όπως εδώ και 3 χρόνια που σε ξέρω''....Κατάλαβες; Αυτά είναι τα ωραία...Αλλά κρατούν για λίγο ρε γαμώτο...Δεν πειράζει όμως...Το ζω!!

Το νόημα της ζωής

Για άλλη μια φορά (με τις μεγάλες ώρες) κάθομαι και σκέφτομαι πως ήταν σήμερα η μέρα μου και τι έκανα για να μπορώ να κλείσω τα μάτια μου με χαμόγελο. Το σημερινό post θα το αφιερώσω σε αυτόν τον φίλο - αναγνώστη του blog μου στο post ''Η Θεσσαλονίκη'' που πιθανόν να είναι λίγο απαισιόδοξος Το όνομά του (απ' ότι διάβασα στα σχόλια) ''Ανώνυμος'.

• Άραγε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αναρωτηθεί αν θα ζήσουν και το αύριο;


• Έχουν αξίες;


• Έχουν αισθήματα;


• Μπορούν να αγαπήσουν όσο εύκολο τους είναι να μισούν;


• Μπορούν να ΄βλέπουν' με τα μάτια της ψυχής τους;


• Μπορούν να ζουν την κάθε στιγμή τους σαν να μην την ξαναζήσουν ποτέ;
  

Νομίζω ότι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μου ΔΕΝ θα είναι απόλυτα καταφατική για τους περισσότερους. Και αν κάποιοι συμφωνήσουν με τα παραπάνω το σίγουρο είναι πως στην καθημερινότητα τους δεν θα εφαρμόσουν αξίες, θετικά αισθήματα,και γενικά οτιδήποτε θετικό που θα ομορφαίνει την καθημερινότητα τους.

Φίλοι μου...η ζωή μας είναι τόση λίγη και εμείς την αμελούμε. Καθημερινά βλέπουμε τόσους νέους ανθρώπους από κοντά μας να πηγαίνουν στις γειτονιές των αγγέλων και εμείς αντι να ανοίγουμε τα μάτια μας και να ζούμε την κάθε μας στιγμή με χαμόγελο και αγάπη, την μολύνουμε με ένα σωρό μαλακίες όπως ακριβά αυτοκίνητα, πολυτελή σπίτια, ακριβά ρούχα, κινητά και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο!!!
Ο καθένας μας έχει ένα στόχο στην ζωή. Γενικά ο άνθρωπος είναι ΄προγραμματισμένος' να βελτιώνει συνεχώς την ποιότητα ζωής του. Αυτό είναι η εξέλιξη. Όμως ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνά ότι σε αυτό τον κόσμο είναι προσωρινός και δεν πρέπει να αμελεί τον εαυτό του. Έχει την ανάγκη να είναι ή να νιώθει όμορφος όχι μόνο σωματικά άλλα κυρίως ψυχικά!Για να πετύχει κάτι τέτοιο όμως χρειάζεται αισθήματα και λογική! Την λογική για τις επιλογές του ή τον τρόπο να κάνει κάποιος τις επιλογές του, και τα αισθήματα για να 'επενδύσει' πάνω σε αυτές Τότε ζει,τότε υπάρχει!Και όταν σε αυτό που ζει κάθε φορά επενδύει αισθήματα θετικά, τότε το ζει στο 100%.



Έτσι λοιπόν καθώς περνούμε από αυτή την ζωή,αφήνουμε αισθήματα και γλυκές αναμνήσεις στους γύρω μας, βοηθάμε την κοινωνία μας να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο από αυτό που είναι,και νιώθουμε και εμείς καλά απολαμβάνοντας όλα αυτά που ο θεός μας έχει χαρίσει σε συνδυασμό με τα υλικά αγαθά(εκεί γίνετε κατάχρηση από την κοινωνία μας σήμερα) που ο άνθρωπος εμπλούτισε την καθημερινότητα του. Θεωρώ πως όποιος αγάπησε, έζησε,και αν θέλει να ζήσει πρέπει να ξαναγαπήσει ή να συνεχίσει να αγαπά. Όποιος δεν το έκανε θα πρέπει να το κάνει, για να γίνει μίμηση για την επόμενη γενιά.

Κάποιοι αγαπούν το χρήμα, άρα την ύλη. Γίνονται ''σκλάβοι'' της ποιότητας, και χάνουν όλα τα άλλα...Παν μέτρον άριστον θα πω εγώ. Και το μέτρο διαμορφώνετε από τους πολλούς και όχι από τους λίγους.
Αγάπη για τον διπλανό μας, αγάπη για την φύση μας, αγάπη για τον εαυτό μας,αγάπη για τον θεό μας,αγάπη για το κάτι καλύτερο. Τότε μόνο νιώθουμε την κάθε μας στιγμή δυνατά, μπορούμε να ερωτευθούμε, να γελάσουμε, να προσφέρουμε...
Ζούμε για να ''αναπνέουμε''!Φροντίστε λοιπόν φίλοι μου ο ''αέρας'' να είναι ''καθαρός'' για να ζήσουμε περισσότερο...Απολαύστε την ελευθερία που σας δίνετε σε ψυχή και σώμα χωρίς να στερείτε και να προσβάλλετε του διπλανού σας.
Ζήστε όλο και περισσότερες καλύτερες στιγμές και δώστε τις στους επόμενους να τις κάνουν ακόμη καλύτερες!!!Αυτό είναι το νόημα της ζωής........

Η Θεσσαλονίκη

Με τι λόγια να αρχίσω να μιλώ για την πόλη της Θεσσαλονίκης...Επέστρεψα από το τριήμερο μου και παρόλο τις 7 ώρες οδήγησης έχω τέτοια ενέργεια που πραγματικά θα μπορούσα να ξαναγυρίσω ακόμη και τώρα που γράφω. Πραγματικά έζησα πολύ όμορφες στιγμές και το καλύτερο είναι ότι τις ζούσα στο 100%!!!(Μακάρι να το έκαναν και κάποιο άλλοι αυτό αλλά τι να κάνουμε)

Έζησα τα πάντα αυτές τις μέρες. Το περπάτημα, τα ψώνια,το οφθαλμόλουτρο,(χρειάζεται και αυτό παιδιά) , τα ποτά, το ξενύχτι, το φαγητό τα πάντα!Και φυσικά μέσα στα πάντα είναι και τα ''τυχερά''(ο νοών νοητω)

Ειλικρινά αν και δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι Θεσσαλονίκη, νομίζω πως πραγματικά αυτό που εισπράττει κάποιος από εκεί είναι σίγουρα πολύ ενέργεια!!!Θεωρώ ότι η θέση αυτής της πόλης είναι σταυροδρόμι θετικών ενεργειών που αποδέκτες γίνονται όλοι όσοι βρίσκονται εκεί. Άλλωστε και οι τόσοι πολλοί ναοί δεν νομίζω να είναι τυχαίο γεγονός.

Και μην νομίσει κανείς ότι ήμουν με κάποια super παρέα και για αυτό πέρασα τόσο καλά, γιατί μπορώ να πω πως σε αυτό το κομμάτι δεν ήμουν και τόσο τυχερός, αλλά τέλος πάντων το κατάπια.

Βλέπετε κάποιοι άνθρωποι άθελά τους ξινίζουν εύκολα βλέποντας κάποιος να μπορεί να ζει κάτι στο 100% του, και να μην μπορεί να το ζει και αυτός έτσι, αλλά τι να κάνουμε δεν έχουμε όλοι την ίδιες εμπειρίες δηλαδή το να ήμαστε μακρυά από το σπίτι και να το χαιρόμαστε. Ίσως δεν καταλαβαίνουν ότι μέρα που περνά δεν ξαναπερνά. Οπότε υπάρχουν ελαφρυντικά σε αυτούς(ως πότε βέβαια)...Πάντως οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε ''μια γλάστρα'' που με άντεξε ειδικά εχθές το βράδυ και σε μια ψυχή που με ''ανέβασε'' πολύ. Τα λέμε και πάλι!!!

Υ.Γ. Προσοχή!!!μην και δεν πάτε Θεσσαλονίκη!!!

Υπεύθυνη σκέψη

Πέρασαν δυο ημέρες για να γράψω εδώ και δεν άντεξα με τέτοιες αντιφάσεις που νιώθω μέσα μου. Θα μου πείτε πάλι μπερδεμένος; Όχι δεν είναι ότι είμαι μπερδεμένος, απλά νιώθω δύο πράγματα ταυτόχρονα και λέω: Μα γιατί πάντα ένα καλό πρέπει να συνοδεύετε από ένα κακό ή το αντίστροφο; Αυτός τελικά είναι ο κανόνας της φύσης, του Θεού, ή γενικά των ανθρώπων; Θα σκέφτεστε τώρα: 'μα καλά τι έπαθε πάλι;'


Κατ' αρχάς ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Τα καλά νέα είναι πως αποφάσισα μετά από πολύ καιρό να πάω μια βόλτα - ταξίδι λίγο πιο έξω από τα συνηθισμένα και συγκεκριμένα στην όμορφη Θεσσαλονίκη (έχω καιρό να πάω βέβαια και δεν ξέρω αν παραμένει όμορφη, αλλά από τις φωτογραφίες που βλέπω στα profiles μάλλον είναι ακόμη όμορφη :) και βάζω στοίχημα πως κάποιος Ιάκωβος τώρα θα γελάει που το διαβάζει αυτό). Αύριο λοιπόν πρώτα ο Θεός θα φύγω...Αυτό είναι το αίσθημα της χαράς που νιώθω.

Τα κακά τα νέα είναι πως ''άθελα μου''(=δηλαδή σχεδόν υπό πίεση) και για πολλοστή φορά άκουσα κάποιον για να πάω να αλλάξω λειτουργικό σε ένα δορυφορικό δέκτη, και έγινε αυτό που δεν θα ήθελε κανείς να πάθει!!! Το λειτουργικό δεν ''πέρασε'' ποτέ, και το μηχάνημα δεν λειτουργεί...(σημειώστε εδώ 200 ευρώπουλα στοιχίζει) και πέρα από αυτό 'ξέμεινα' και από τηλεόραση τώρα. Τα νεύρα μου έχουν ξεπεράσει το κόκκινο!!!!!!!!!!!

Και έρχομαι τώρα στο θέμα....¨Άραγε αξίζει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα;'' Εδώ θα απαντήσω πρώτος ΌΧΙ! (σαν τον Μεταξά). Και ο λόγος απλός.
Θεωρώ πώς όλοι μας για κάθε κίνηση που θέλουμε να κάνουμε , από πίσω της γίνεται και μία σκέψη. Αυτή η σκέψη περιλαμβάνει ένα καλό, και ένα κακό. Εκεί αρχίζουμε να φιλτράρουμε με φίλτρο την λογική αυτά τα δύο, και καταλήγουμε σε ένα από αυτά. Στο τέλος ΄παντρεύουμε' την επιλογή μας με την προαίσθηση και τέλος φτάνουμε στο σωστό! Αν όμως σε όλη αυτή την διαδικασία, δεν εμπιστευτούμε το μυαλό (= λογική) και τον εαυτό μας (=την δύναμη του πιστεύω, και της προαίσθησης) στρεφόμαστε σε τρίτους, με αποτέλεσμα η διαδικασία να μολύνεται και να καταλήγει στα σκουπίδια. Μόνο ένας σοφός από εμάς θα μπορούσε να μας βοηθήσει,και αυτός μόνο ως προς την διαδικασία της λογικής - σκέψεις. Αλλά και πάλι την τελική απόφαση για το οτιδήποτε πρέπει να την παίρνουμε εμείς , και αφού τα ΄βάλουμε όλα στο τραπέζι'.Αλλιώς χάνουμε 200ευρώ για πλάκα (όπως απόψε εγώ), ή κάνουμε μια λάθος επιλογή ως προς μια γνωριμία ή ένα γάμο, μια αγορά κατοικίας, ένας επαγγελματικός προσανατολισμός ή το οτιδήποτε! Θεωρώ πως οποιαδήποτε επιτυχία σε κάτι που δεν ήταν καθαρή επιλογή μας μέσα από όχι μια σωστή και ίσως χρονοβόρα διαδικασία είναι απλά συμπτωματική. Αν πάλι δεν πετύχει η επιλογή μας (δηλαδή πια επιλογή μας, η επιλογή των άλλων καλύτερα) το μόνο καλό είναι πως έχουμε κάποιον να του τα σούρουμε...Δηλαδή αυτό που κάνουν όλοι σχεδόν οι Έλληνες!!! :) Αλλά το θέμα δεν είναι ποιος θα φάει την μούντζα, αλλά το αποτέλεσμα της 'επιλογής' μας. Εκεί λοιπόν τον ρόλο θα παίξει ο όρος ΥΠΕΥΘΥΝΌΤΗΤΑ Αναλαμβάνουμε να πούμε την γνώμη μας για κάτι η προτρέπουμε κάποιον να κάνει κάτι όταν είμαστε και υπεύθυνοι για αυτό που λέμε. Εξίσου βέβαια υπεύθυνοι είμαστε και για μία μας επιλογή με το οποιοδήποτε κόστος!!!Αλλά συνήθως τότε υπάρχουν και απολαβές (και απολαβές μπορεί να είναι από αισθήματα έως και ύλη...)

Ίσως να καταπιάστηκα και να γράφω απόψε, από ένα απλό για κάποιους γεγονός φίλοι μου, αλλά είναι δεδομένο ότι αυτά (τουλάχιστον για εμένα) έτσι ισχύουν σε όλους του τομείς. Πείτε το και τρόπο σκέψεις...Να είστε όλοι καλά!Τα λέμε πάλι...

Το Υποκατάστατο

Ωραία...Πάει και αυτή η ημέρα ή νύχτα (όπως το δει κάποιος). Μόλις γύρισα από το ''ποτό'' μου και πραγματικά νιώθω αρκετά κουρασμένος τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Σωματικά είναι λόγω της δουλειάς. Ψυχικά γιατί παθαίνω το σύνδρομο ''γιατί να μην έχουμε αυτό που θέλουμε'' . Βγήκα απόψε με μια ουδέτερη διάθεση και μου χάλασε για το λόγο ότι είδα -για μια ακόμη φορά- μια ψυχή ή ένα σώμα (εξαρτάται πως θέλει να το φαντάζεται ο καθένας) το οποίο μου αρέσει αρκετά. Ο φίλος μου ο Νίκος βέβαια υποστηρίζει ότι εμφανισιακά μου ξυπνάει απωθημένα από κάτι πρόσφατες τελειωμένες πλέον καταστάσεις και μάλλον έχει δίκιο. Άραγε όσο και αν θέλουμε να το παίξουμε δυνατοί, καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε κάποιους ανθρώπους; Προσωπικά μάλλον δεν τα καταφέρνω. Τόσο στις φιλικές μου σχέσεις όσο και τις ερωτικές μου δεν μπορώ να ξεπεράσω και να ξεχάσω ανθρώπους. Ίσως ευθύνεται το κομμάτι της καρδιάς μου που λέγεται αγάπη αλλά αγαπώ τους ανθρώπους εύκολα πειράζει; Το θέμα είναι τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;

• Το αναλύουμε μέσα μας για να ξεσπάσουμε και προχωρούμε παρακάτω;
• Την 'πέφτουμε' στο 'υποκατάστατο';
• Κάνουμε υπομονή να μας πάρει ο χρόνος τις σκέψεις μας μακρυά;
• Πηγαίνουμε να βρούμε το ''αυθεντικό'' άτομο που μας έκανε την ''ζημιά'' και προσπαθούμε να κολλήσουμε τα ραγισμένα γυαλιά;
• Ή φουσκώνουμε τον εγωισμό μας και λέμε '' άι στο διάολο όλοι'' και αλλάζουμε τακτική σκέψεων, απόψεις και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους υπό την επήρεια του και καλά καινούργιου μοντέλου του εαυτού μας;
• Κάτι άλλο;

Όλα νομίζω πως εξαρτώνται από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, τις καταστάσεις που ισχύουν, και το είδος της 'ζημιάς'... Βέβαια πάντα υπάρχει ένας κοινός άξονας λογικής για όλους. Αλλά με τέτοιο εγωισμό που μας διακατέχει δεν τον βλέπουμε και τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο.

Για την ώρα πάντως θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή:
Προσέχουμε που επενδύουμε, από το ''καλημέρα'' μας έως και το συναίσθημα της αγάπης, για να έχουμε.....!

Αίσχος για όλα

Τρίτη σήμερα, και θα έλεγα ότι ήταν μία χαλαρή ημέρα. Βέβαια πόσο χαλαρή μπορεί να είναι όταν ξεκινά η μέρα και πρώτη σου σκέψη είναι να ειδοποιήσεις την Ζωή να προετοιμαστεί για να πάει να πληρώσει διάφορες υποχρεώσεις προσωπικές αλλά και της επιχείρησης. Συνήθως όλες τις συναλλαγές μου τις κάνω αυτόματα, αλλά βλέπεται το κράτος φρόντισε να μου κόψει αυτή την χαρά εν όψη των απεργιών. Αυτές οι απεργίες πια έχουν γίνει επάγγελμα σε αυτή την χώρα, ειδικά για κάποιους ''ψευτόμαγγες'' συνδικαλιστές!!! ΑΊΣΧΟΣ Μόνο αυτό θα ταίριαζε σε αυτή την περίπτωση. Αλλά τα λουζόμαστε χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Ήθελα να ήξερα κάτι δικηγορικά παλικάρια που βρίσκονται αφού αυτοί κρατούν και γνωρίζουν το νόμο ενώ η δουλειά τους συμβολίζεται με ένα ζυγό?Α ναι,ξέχασα έχουν την γκομενίτσα στην γκαρσονιέρα και τη πηδάνε, ενώ κάποιοι άλλοι δήθεν οικογενειάρχες σπάνε στο ξύλο τις γυναίκες τους και μετά πάνε στο γκόμενό τους να απολαύσουν ένα καλό κρεβάτι. Και βέβαια όλοι αυτοί χαιρετιούνται από μακρυά στην Εκάλη, η την Γλυφάδα και δηλώνουν και φιλαράκια...Λογικό αφού σκατά και βρώμα πάνε μαζί. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά αν είσαι δικηγόρος και το διαβάζεις αυτό, μην βιάζεσαι να βάλεις τον εαυτό σου στις εξαιρέσεις αν δεν είσαι σίγουρος για τη εντιμότητα σου. Κατά τα άλλα σου λένε οι ειδικοί ''να είσαι αισιόδοξος''.Ε λοιπόν ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ για αυτή την κολοχώρα. Είμαι για μένα και κάποιες μόνο εξαιρέσεις! Και να δω που σκατά θα πάω για να την αναπτύξω...Γιατί εδώ δεν βλέπω μέλλον...Αυτά. Σας αφήνω τώρα γιατί θέλω να δω Χαρδαβέλλα, και να μουτζώσω με όλο μου το οίκτο όλους αυτούς που μας έχουν καταντήσει ένα αίσχος μια και βλέπω ένα γεροντάκι που πραγματικά κατάντησε ανάπηρος για να πολεμήσει στα νιάτα του στην Κύπρο και τώρα δεν του αναγνωρίζεται τίποτα!!! ( Επειδή ήταν σε μυστική αποστολή λένε και δεν υπάρχει στο αρχείο το όνομά του!) Ζήτω η Ελλάς λοιπόν. Την υπηρέτησα και έχω όλο το δικαίωμα να την φτύνω τώρα. Και δεν πιστεύω να παρεξηγηθεί κάποιος ''πατριώτης'' με αυτά που γράφω?Αλίμονο σε κάποιους ''πατριώτες'' που τους λες θαλαμοφύλακας και σου λένε, ''είναι νηστίσιμο φαγητό αυτό?'' Και πάλι αίσχος λοιπόν!

Καθαρά Δευτέρα

Καθαρά δευτέρα σήμερα και για μένα θα έλεγα ότι ήταν η Δευτέρα του ύπνου, αφού ξύπνησα στις 16.00 περίπου μετά το χθεσινό ξενύχτι. Άρα τον χαρταετό μου όπως καταλαβαίνετε τον πέταξα στον ύπνο μου. Για να είμαι ειλικρινής πάντως ποτέ δεν συμπάθησα αυτή την ημέρα. Δεν ξέρω γιατί. Χώρια ότι μεγαλώνοντας με εκνεύριζε Θα μου πείτε τώρα ''γιατί ρε συ''? ο λόγος είναι απλός και συμβαίνει να αισθάνομαι το ίδιο και άλλες μέρες τέτοιου τύπου. Ο κόσμος γιορτάζει κάτι χωρίς να έχει ιδέα τι είναι αυτό!!! Οι αποκριές τελειώνουν την Κυριακή και την επόμενη μέρα τρέχουν όλοι να φάνε τα νηστίσιμα Και αφού ντερλικώνουν με ένα σωρό σαχλαμάρες όπως καλαμάρια κονσέρβας ,χαλβάδες κτλ, γυρνούν στο σπίτι και ψάχνουν τα ψυγεία να φάνε κάποιο γλυκό, λίγο γάλα κτλ. Ποιο το νόημα της νηστείας τότε? Άσε που από την πλευρά της εκκλησίας αυτή η μέρα δεν είναι ημέρα χαράς για την ανθρωπότητα αφού σαν σήμερα ''εορτάζεται'' ο διωγμός των προγόνων μας από τον παράδεισο. Και όμως...ο κόσμος το γλεντάει, πίνει τα ουζάκια του (άλλη μαλακία αυτό αφού σύμφωνα με την νηστεία όπου δεν καταλύει λάδι, δεν καταλύει και οίνο) και ρίχνει και καμιά ζεμπεκιά η τσιφτετέλι. Ο κόσμος στην κοσμάρα του....Κατά τα άλλα οι (γ)Ελλάδα έχει μία κοινωνία με αξίες και αρχές! Σκατά στα μούτρα τους. Ούτε ξέρουν τι γιορτάζουν πλέον! Προβλέπω τα εγγόνια μας στο μέλλον να ψήνουν αρνί τα Χριστούγεννα και να φτιάχνουν δέντρο το Πάσχα (που θα είναι και ανθισμένα) . Προσωπικά πάντως επειδή δεν είμαι από τους ανθρώπους που υποκρίνονται, δεν νήστεψα σήμερα, αλλά και δεν γλέντησα. Προτίμησα να δω την ημέρα σαν μια απλή Δευτέρα χαλάρωσης,όπως την έχω πάντα. Και για να πω την καθαρή μου αλήθεια (μια και είναι και καθαρά δευτέρα) έχω την συνείδηση μου πολύ ήσυχη αφού για μια ακόμη φορά κατάφερα να μην γίνω ηθοποιός στο έργο που έχουν σκηνοθετήσει κάποιοι αφού την ''παραγωγή'' σε αυτή την ταινία που ονομάζετε ''η ζωή μου'' την κάνω εγώ.

Ένα Κενό

Άλλη μία νύχτα έφυγε εγώ κενός. Δεν λέω,πέρασα σχετικά καλά. Εγώ,ο ο φίλος μου ο Νίκος ,ο Γρηγόρης και κάποιοι άλλοι -φίλοι του Γρήγορη - συναντηθήκαμε για ακόμη μία νύχτα να πάμε στα ΄΄μέρη τα γνωστά' που κάποιοι το αποκαλούν Γκαζοχώρι. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Εγώ βέβαια το γνώρισα ως ''αγρόκτημα' και έχει εξελιχθεί σε χωριό τώρα, φανταστείτε τι θα γίνει στο μέλλον!!!Και πάλι όμως ''κενό' θα είναι...Όπως και τόσα άλλα μέρη-στέκια.
Τελικά τι αναζητούμε εμείς οι άνθρωποι?Κάποτε -πιο μικρός- λυπόμουν και έλεγα ''γιατί να μην έχουμε επιλογές στο που θα βγούμε''?Τώρα τις έχουμε και πάλι όμως κενό. Βγαίνουμε να περάσουμε καλά,και δεν περνάμε Γυρίζουμε στο σπίτι και νιώθουμε ότι δεν έχουμε κερδίσει τίποτα! Αντιθέτως έχουμε χάσει τον ύπνο μας και μερικά ευρώ μαζί ενώ ταυτόχρονα έχουμε πάρει μια μιζέρια μαζί μας. Μήπως τελικά αυτό το ''να βγούμε'' είναι μία αμερικάνικη συνήθεια που πέρασε στην κοινωνία μας όπως τόσα άλλα στραβά,και ουσιαστικά αντι να μας προσφέρει, μας απορροφά ενέργεια?
Ίσως το ''να πάμε σε club'' είναι μια φράση που αντιστοιχεί στο ''πάμε για κυνήγι'. Και τελικά μπαίνουμε στην '' ζούγκλα'', βρίσκουμε αμέτρητα ''ζώα'' μέσα, και αντι να ψάχνουμε το πιο όμορφο να το ''σκοτώσουμε'' με γλυκούς τρόπους, προσπαθούμε βάζοντας δόλωμα τον ίδιο μας τον εαυτό να πέσει ένα θύμα ''νεκρό'' μπροστά μας. Τα στατιστικά αποτελέσματα αυτής της μεθόδου???ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΆ!Και έτσι ψάχνουμε άλλους τρόπους για να ξεχαστούμε. Πίνουμε,χορεύουμε, και λέμε ένα σωρό μαλακίες για να σκοτώσουμε τον χρόνο μας...
Θα μου πεις ''και συ αφού το ξέρεις γιατί το κάνεις?'' Μα υπάρχει άλλη μέθοδος? Και εγώ να θέλω να το αλλάξω αυτό, τα ''ζωάκια'' θα παραξενεύονται και θα απομακρυνθούν. Γιατί αφού κάποιος θα ξεχωρίζει, σημαίνει ότι είναι περίεργος, αρα και επικίνδυνος. Αυτό τρομάζει και κατά συνέπεια απομακρύνει το ''θύμα''. Αποτέλεσμα λοιπόν? να γυρίζεις σπίτι με ''άδεια χέρια'' ή αλλιώς, ένα κενό.....