Οι σκέψεις μου είναι σαν το νερό που κυλά , όπως και ένα ποτάμι.Συναντούν δίαφορα τοπία,πολλά εμπόδια και κάπου καταλήγουν.Καμία φορά κάποιοι προσπαθούν να τις 'μολύνουν' μα τελικά συνεχίζουν να κυλούν καθαρές μέσα στο μυαλό μου.Κάποια δείγματα απο αυτές είναι εδώ γραμμένες.Σας προσκαλώ να τις ''πιείτε'' οπως θα πίνατε ένα ποτήρι νερό.Άλλωστε νομίζω πως είναι πόσιμες...:-)

Το cd της εβδομάδας

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Το Υποκατάστατο

Ωραία...Πάει και αυτή η ημέρα ή νύχτα (όπως το δει κάποιος). Μόλις γύρισα από το ''ποτό'' μου και πραγματικά νιώθω αρκετά κουρασμένος τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Σωματικά είναι λόγω της δουλειάς. Ψυχικά γιατί παθαίνω το σύνδρομο ''γιατί να μην έχουμε αυτό που θέλουμε'' . Βγήκα απόψε με μια ουδέτερη διάθεση και μου χάλασε για το λόγο ότι είδα -για μια ακόμη φορά- μια ψυχή ή ένα σώμα (εξαρτάται πως θέλει να το φαντάζεται ο καθένας) το οποίο μου αρέσει αρκετά. Ο φίλος μου ο Νίκος βέβαια υποστηρίζει ότι εμφανισιακά μου ξυπνάει απωθημένα από κάτι πρόσφατες τελειωμένες πλέον καταστάσεις και μάλλον έχει δίκιο. Άραγε όσο και αν θέλουμε να το παίξουμε δυνατοί, καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε κάποιους ανθρώπους; Προσωπικά μάλλον δεν τα καταφέρνω. Τόσο στις φιλικές μου σχέσεις όσο και τις ερωτικές μου δεν μπορώ να ξεπεράσω και να ξεχάσω ανθρώπους. Ίσως ευθύνεται το κομμάτι της καρδιάς μου που λέγεται αγάπη αλλά αγαπώ τους ανθρώπους εύκολα πειράζει; Το θέμα είναι τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;

  • Το αναλύουμε μέσα μας για να ξεσπάσουμε και προχωρούμε παρακάτω;
  • Την 'πέφτουμε' στο 'υποκατάστατο';
  • Κάνουμε υπομονή να μας πάρει ο χρόνος τις σκέψεις μας μακρυά;
  • Πηγαίνουμε να βρούμε το ''αυθεντικό'' άτομο που μας έκανε την ''ζημιά'' και προσπαθούμε να κολλήσουμε τα ραγισμένα γυαλιά;
  • Ή φουσκώνουμε τον εγωισμό μας και λέμε '' άι στο διάολο όλοι'' και αλλάζουμε τακτική σκέψεων, απόψεις και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους υπό την επήρεια του και καλά καινούργιου μοντέλου του εαυτού μας;
  • Κάτι άλλο;
Όλα νομίζω πως εξαρτώνται από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, τις καταστάσεις που ισχύουν, και το είδος της 'ζημιάς'... Βέβαια πάντα υπάρχει ένας κοινός άξονας λογικής για όλους. Αλλά με τέτοιο εγωισμό που μας διακατέχει δεν τον βλέπουμε και τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο.

Για την ώρα πάντως θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή:
Προσέχουμε που επενδύουμε, από το ''καλημέρα'' μας έως και το συναίσθημα της αγάπης, για να έχουμε.....!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δίκιο έχεις φίλε Αλέξανδρε! Και εγώ που αγαπώ τους ανθρώπους εύκολα όταν πρέπει να ξεπεράσω κάποιους προσπαθώ να το αναλύσω, να δω γιατί τελείωσε και τελικά δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Στο τέλος αισθάνομαι καλύτερα και προχωράω.

Όμως, προσωπικά, δεν ξεπερνάω τελείως κανέναν και ποτέ. Πάντα υπάρχει ένα διαμαντάκι στη καρδιά μου για όλους εκείνους που ήθελα να λησμονήσω. Μικρό αλλά πολύτιμο για μένα...

Ανώνυμος είπε...

Όσο και αν ακούγεται δύσκολο για τον ίδιο μας τον εαυτό, νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο, να μην ξεχνάμε ποτέ και κανέναν. Είναι μέρος της ζωής μας, η οποία είναι πολύ συγκεκριμένη...

Μου αρέσει να θυμάμαι τα παλιά, ακόμη και αν αυτά μερικές φορές μου "ξύνουν" πληγές.

Συνέχισε να γράφεις...
Μου αρέσει ο τρόπος σου.
Φιλιά
Δημήτρης